jæja þá þarf maður að taka saman þetta blessaða kvikmyndargerðar ár hjá manni.
Þegar ég skráði mig í kvikmyndagerð þá gerði ég það því ég hef ávallt haft gaman af kvikmyndagerð. Ég bjóst við því að læra mikið um það hvernig best væri að gera myndir og fá svo að reina á þessa nýfundnu tækni. Ég fékk þannig nokkurn vegin það sem ég vildi út úr þessu námskeiði. Hinsvegar þá bjóst ég við meira af verklegum æfingum. Ég bjóst við því að við fengjum að taka myndavél í hönd og taka upp oftar. Það sem ég hugsa að ég hafi ekki gert mer grein fyrir er að það var aðeins ein myndavél og yfirleitt um fimm eða fleiri hópar. Þetta skapar að sjálfsögðu vandamál. Því held ég að við höfum fengið eins mikið verklegt og er mögulegt miðað við eina vél og stærð á hóp. Ég tel að það sem hafi reynst mér best, og verið skemmtilegast, var að fara út að taka upp. Að reyna á það sem Siggi Palli var búinn að predika yfir okkur og sjá hvernig það reyndist hvort þetta var bara bölvuð vitleysa eða hvort þetta var í raun heilagur sannleiki sem ber að fylgja. Ég komst að þeirri niður stöðu að ekki þarf að fylgja öllu en svona flest öllu.
Það sem mér fannst einnig mjög jákvætt voru þeir hlutir sem ég prófaði í fyrsta skipti á þessu námskeiði. Eins og til dæmis RIFF og shorts and docs. Ég hafði aldrei farið á kvikmynda hátíð áður og var þetta mjög skemmtileg reynsla. Þökk sé því að hafa þurft að fara á þessar hátíðir mun ég ábyggilega gera það aftur á næsta ári og væntanlega árið eftir það. Á þessum sýningum sá ég mikið af myndum sem ég hefði annars aldrei séð og er ég ævinlega þakklátur fyrir það. Hinsvegar eru margar af myndunum sem við horfðum á í föstudags tímunum allt annað mál. Jú þarna voru margar góðar myndir eins og Chinatown og Notorius en þarna voru einnig nokkrar ekki svo góðar eins og sænska myndin um kreppuna og Hold Up Down. En maður verður víst að sjá lélegar myndir til þess að geta metið þær góðu betur.
Mér fannst nemendafyrirlestrarnir mjög fróðlegir og mjög gaman að vinna þá. Einnig var ekki síðra að hlusta á þá. Það var mjög gaman að kynnast nýjum leikstjórum og nýjum stefnum.
Í heildina litið þá fannst mér þetta bara mjög skemmtilegt fag. ÉG hefði viljað eiða fleiri tímum í það en maður er víst í fullt af öðrum fögum líka sem þarf að stunda. Ég vil bara þakka Sigga Palla fyrir flott og áhugavert námskeið. Takk.
Ég ákvað að gera mér glaðan dag og leigja mér spólu. Í þetta skiptið var Happy-Go-Lucky fyrir valinu. Í þessari mynd leika engir stórleikarar en í leikenda hópnum eru Sally Hawkins, Alexis Zegerman og Alexis Zegerman. En Mike Leigh bæði leikstýrði og skrifaði handritið að myndinni. Hann hefur gert myndir á borð við Vera Drake og Secrets & Lies en þær voru báðar tilnefndar til óskars fyrir handrit og leikstjórn.
Happy go lucky er ein furðulegasta mynd sem ég hef á æfi minni séð. Hún fjallaði um einhleypa konu sem bjó í þröngri og litskrúðugri íbúð í listamanna hverfi í London. Hún starfaði sem barnaskólakennari þar sem hún lifði sig inní leiki barnanna. Í frítíma sínum datt hún í það og stundaði ýmis furðuleg námskeið eins og kennslu í trampólíni og flamingó dansi. Hún elskaði lífið, elskaði alla í kringum sig og elskaði hamingjuna. Í tilefni af þrítugsafmæli sínu ákvað hún að fá sér bílpróf. Ökukennari hennar reyndist vera andstæða hennar, hann hataði alla og lífið sjálft. Hún var bjartsýn um að geta bjargað lífi hans, koma honum auga á ljósið í enda ganganna, eins og hún átti svo auðvelt með að gera fyrir annað fólk í kringum sig.
Myndin spannar yfir ákveðið tímabil í lífið Poppy (Sally Hawkins) og sýnir áhorfendum mismunandi týpur og lífshamingju fólks. Sally Hawkins fer á kostum í þessu hlutverki. Maður sér að hún er alltaf glöð þó svo að tárin fylla augun hennar. Hún er endalaust hamingjusöm þó svo að maður veit hvað hún hefur gengið í gegnum margt sárt í gegnum lífsleiðina. Hún tekur öðruvísi á vandamálum heldur en við hin, hvort það sé réttara eður ei.
Umhverfið í myndinni er litskrúðugt og skemmtilegt og spannar aðalpersónu myndarinnar, Poppy. Campten hverfið í London er einstaklega skemmtilegt og svolítið öðruvísi frá hefðbundnum íbúðarhverfum í Bretlandi. Þrátt fyrir það birtist fyrir manni hefðbundna pöbba-lífið og múrsteinshúsin.
Myndatakan var ekkert sérstök, hvorki óhefðbundin né eitthvað sérstaklega flott. Hún var tiltörulega hefðbundin.
Myndin var tilnefnd til Óskarsveðlaunanna fyrir besta handrit. Mér fannst hún ekki eiga það sérstaklega skilið þar sem hún er ekki í sama flokki og Good Will Hunting, Pulp Fiction eða Chinatown sem hafa unnið til þeirra verðlauna.
Þrátt fyrir furðuleikan hélt myndin manni við efnið. Þegar myndin var búin sat maður eftir í sófanum með tóma poppskál og ótal furðulegra spurninga.
Ég fór að sjá nýjustu mynd Nicolas Cage, Knowing. Auk hans leikur Rose Byrne stórt hlutverk í myndinni. Myndinni er leikstýrt af Alex Proyas en hann hefur leikstýrt myndum á borð við The Crow (1994), Dark City (1998) og I, Robot (2004). Hann gerir ekki margar myndir en þær sem hann tekur sér fyrir hendi eru margt góðar myndir. Þær eru flestar svolítið spes eða alla veganna þær sem ég hef séð, en það eru myndirnar sem ég taldi upp hérna áðan.
Knowing er mynd um mann John Koestler (Nicolas Cage) sem á kemst yfir bréf sem skrifað var fyrir 50 árum. Þetta bréf var sett í tímahylki þegar skóli sonar hans, Caleb Koestler (Chandler Canterbury), var stofnaður. Caleb fær bréfið í hendurnar og John kemst yfir það. Á þessu bréfi eru runur af tölustöfum og fyrir tilviljun kemst John að því að þessir tölustafir tákna dagsetningu stórslys og fjölda þeirra sem deyja í slysinu. Hann fer í gegnum allan listann og kemst að því að hann skráir öll stórslys síðustu 50 ára og að það séu þrír atburðir sem eiga eftir að gerast. Hann er ekki 100% viss á þessu svo hann ákveður að reyna að sjá hvort næsta slys gerist. Á daginn sem slysið á að gerast er hann staddur á þjóðveg og verður vitni að flugslysi þar sem akkúrat fjöldi fólks lést í og stóð á blaðinu. Þar kemst hann einnig að því að þar eru fleiri tölur sem tákna staðsetningu slysanna. John finnur það út að stúlkan sem skrifaði tölurnar er látin en hún á dóttur, Diana Wayland (Rose Byrne), sem John finnur. Þau komast að því að hvíslararnir hafa verið að tala við börnin þeirra og að þeir séu að bjóða þeim leið út. Þau komast einnig að því að heimsendir sé í nánd. John kemst að því hvar best sé að vera þegar heimsendir skellur á en Caleb og dóttur Diana, Abby (Lara Robinson), var rænt af hvíslurunum. John fer á staðinn þar sem hann grunaði son sinn vera. Þar finnur hann strákinn sinn og Abby en þau eru með Hvíslurunum. Við komust að því að hvíslararnir eru í raun geimverur sem hafa komið til þess að sækja þá útvöldu en það eru Caleb og Abby. Þau fara með geimverunum út í geim. Það fara önnur geimskip í loftið allsstaðar um plánetuna. Heimsendir skellur á allir deyja nema þeir útvöldu. Þeim hefur verið komið fyrir á nýrri plánetu sem er mjög gróður sæl og tilbúinn innflutnings.
Ég fór á þessa mynd með engar væntingar. Mig grunaði að þetta væri bara ein önnur vitleysan. Þessi mynd var ekki eins mikil vitleysa og ég hafði búist við. Hún var bara nokkuð góð. Maður var spenntur allan tímann og nagaði neglurnar yfir nokkrum atriðunum. Þó var margt sem var ekki laust við alla vitleysu. Þessi mynd byggði voðalega mikið á tilviljunum. Sonur Johns sem var hin útvaldi fékk þetta bréf. Sem leiddi það af sér að fyrir tilviljun þá fattar John kóðann. Hins vegar er Alex Proyas leikstjórinn og hann er ekki beint hefðbundinn. Söguþráðurinn var nokkuð trúanlegur ef ekki hefði verið fyrir allar tilviljanirnar. Hann heldur manni vel við efnið en þessi endir. Geimverur sem eru að hjálpa mannkyninu að komast undan útdauða. Þegar geimverurnar eru að fara frá jörðinni fá þær á sig einhverja "vængi" þetta voru ekki eiginlegir vængir aðeins útlínur vængja. Það var því greinilegt að þessar geimverur áttu að vera það sem mennirnir höfðu ávalt talið engla. Nýi heimurinn sem krökkunum er komið í minnir óstjórnlega á Eden garðinn. Þetta er því greinilegt nýtt upphaf góðrar framtíðar.
Tæknibrellurnar í þessari mynd voru frábærar þetta var með flottari myndum sem ég hef séð. Flugslys, lestaslis og heimsendir þetta var allt saman gert alveg fáránlega vel. Manni fannst maður vera á staðnum þegar flugvélin hrapaði. Ég verð að segja að ég hef sjaldan séð jafn flott gerða mynd. Myndatakan var einnig alveg frábær og var greinilega hvert skot pælt í þaular.
Ég mæli eindregið með þessari mynd jafnvel þó að það væri ekki nema til þess að sjá hin epísku atriði í myndinni. Eins og ég sagði áðan þá þynnist söguþráðurinn þegar dregur á endann og mætti hún enda á einhvern annan hátt. Geimverur eru eitthvað svo klisjukenndar. Annars var þetta mjög góð mynd. Hún fær sjö af tíu á IMDB.com.
Ég fór að rifja upp góða daga um daginn og horfði á gömlu Batman myndina. Þetta er fyrsta Batman myndin eftir að hún hafði verið gefin út 1966. Þessi mynd prýðir hóp afbragðs leikara eins og Michael Keaton, Jack Nicholson og Kim Basinger. Tim burton leikstýrir myndinni en hann hefur gert fjöldann allan af góðum myndum eins og Beetle Juice, Edward Scissorhands og Sweeney Todd: The Demon Barber of Fleet Street. Tim Burton hefur verið þekktur að gefa myndum sínum ákveðið "look". Hálfgert teiknimynda "look" og vantar það ekki í Batman.
Batman er um mann, Bruce Wayne (Michael Keaton), sem klæðir sig upp sem leðurblöku og verndar Gotham frá glæpamönnum. Þegar hér er komið við sögu þá neitar lögreglan um tilvist hans. Það verður samt fljótt almanna vitund að hann sé til. Bruce kynnist konu, Vicki Vale (Kim Basinger), hann myndar fljótt tilfinningaleg tengsl við hana. Þegar Batman er að berjast á móti glæpum eitt skiptið þá á hann í því óhappi að ná ekki að bjarga Jack Napier (Jack Nicholson), sem er hægri hönd glæpaforingja í Gotham, að falla ofan í sýru pitt. Við það fall umbreytist hann í Jókerinn. Jókerinn nær að taka yfir starfsemi fyrrum yfirmanns síns með því að drepa hann og fylgi menn hans. Jókerinn fær sama áhuga og Bruce á Viki þegar hann sér mynd af henni, þetta mun valda nokkrum usla. Þegar viki fer að skoða fortíð Bruce kemst hún að því að foreldrar hans voru myrt fyrir framan hann þegar hann var aðeins barn. Jókerinn hefur komið á markaðinn eitur efni sem fær fólk til þess að bókstaflega að deyja úr hlátri. Hann hefur falið vöruna sína í snyrtivörum og fleiru. Hann verður nærgengari Viki og segir henni frá ástúð sinni á henni og að hann vilji vera með henni. Viki líkar það ekki og reynir að flýja þá kemur Batman og bjargar deginum. Bruce og Viki verða nánari og ætlar Bruce að segja henni allt, það er að hann sé Batman. Þau verða fyrir truflun en það er Jókerinn. Hann gerir engum mein en hann segir svolítið "Tell me something, my friend. You ever dance with the devil in the pale moonlight?" en það sagði einmitt morðingi foreldra hans svo jókerinn drap foreldra Bruce. 200 ára afmæli Gotham er að koma og Jókerinn hefur sagst ætla að gefa fólkinu í borginni fullt af peningum. Hann skorar einnig á Batman að koma á hátíðina og mæta sér. Í örfáum orðum þá sigrar Batman Jókerinn í skemmtilegum bardaga upp í kirkju turn.
Þessi mynd var og er æðisleg mynd og var að mínu mati besta Batman myndin þangað til Batman Begins kom út árið 2005 og svo var hún toppuð með The Dark Knight sem kom út 2008. En nóg um þær ég ætla að ræða Batman frá 1989 fæðingar árinu mínu. Ég hef alltaf haft gaman að því að horfa á Batman alveg frá því að vera lítill polli og alveg til dagsins í dag. Skilningur manns á myndinni breytist bara með árunum. Sem krakki er það ofur hetjan sem bjargar öllu sem heillar mann. Núna er það ekki alveg svo einfalt. Þessi mynd hefur bara eitthvað skemmtana gildi frábær leikur frábærra leikara.
Ég veit ekki hvort það var óvart eða bara vegna tækninnar sem var þegar þessi mynd var gerð eða hvort það var þaulhugsað en það eru nokkur atriði í myndinni sem eru greinilega tölvugerð. Atriði sem ég held að þurfi ekki að vera tölvu gerð eins og kastarar að lýsa upp í loftið. Þannig að ég held að þetta hafi verið ákveðið af Tim Burton til þess að gefa myndinni svolítið teiknimyndasögu look. Það eru fleiri atriði svona eins og þegar Batman sést stundum í fjarska. Allt gert fyrir hinn dygga aðdáenda Batman held ég. Ég gæti auðvitað haft rangt fyrir mér og þetta var bara gert af nauðsyn en ég vil ekki trúa því.
Myndin er frábærlega skrifuð og það hvernig Batman er kynntur fyrst til sögunnar það er hreint út sagt frábært. Ég held að það hafi verið ætlað fyrir harða Batman aðdáendur. Þeir hafi átt að halda að þarna væri Bruce með mömmu sinni og pabba á leið í opinn dauðan. En það gerist ekki og þau sleppa, stuttu síðar kemur Batman til sögunnar mjög drungalegur og hræðir líftóruna úr þeim glæpamönnum sem á hans vegi verða. Einnig það tvist að Jack Napier eða Jókerinn skyldi hafa drepið foreldra Bruce. Mér fannst alltaf skemmtileg þetta Quote sem er úr seinast bardaga þeirra Batman og Joker
Fyrst Batman: I'm going to kill you! The Joker: You IDIOT! You made me. Remember? You dropped me into that vat of chemicals. That wasn't easy to get over, and don't think that I didn't try. Batman: I know you did.
og svo
Batman: You killed my parents. The Joker: What? What? What are you talking about? Batman: I made you, you made me first. The Joker: Hey, bat-brain, I mean, I was a kid when I killed your parents. I mean, I say "I made you" you gotta say "you made me." I mean, how childish can you get?
En þetta er að mínu mati mynd sem allir ættu að sjá fyrr eða síðar á ævinni og ef ekki einu sinni þá oftar. Hún fær 7,6 á IMDB.com sem má teljast gott. Þeir sem hafa ekki séð hana farið út á næstu leigu og leigði þessa frábæru mynd.
Eftir að hafa séð fyrstu Batman myndina ákvað ég að sjá mynd númer tvö líka en hún er Batman Returns. Mér finnst þessi mynd vera einhvernvegin sú mynd sem minnst bar á hjá mér. Þetta er alla veganna sú mynd sem ég hef séð sjaldnast fyrir utan Batman and Robin sem er niðurlæging í kvikmyndaformi. Michael Keaton fer aftur með hlutverk Batmans. Það eru fleiri frábærir leikarar í þessari mynd eins og Danny DeVito, Michelle Pfeiffer og Christopher Walken. Tim Burton leikstýrir þessari mynd en hann leikstýrði einnig fyrri Batman myndinni. Hann heldur sinni sérstöðu sem leikstjóri í þessari mynd eins og öllum þeim myndum sem hann gerir.
Batman Returns er um veru Batmans (Michael Keaton) í Gotham. Ólíkt fyrri myndinni þá er Batman orðin opinber verndari Gotham og er komin með kalltæki eða Batman ljósið. Það eru tveir vondir kallar í þessari Batman mynd og eru það Penguin (Danny DeVito) og Catwoman (Michelle Pfeiffer). Eftir þessa mynd hafa alltaf verið tveir vondir kallar. Í þessari mynd er það hin afskræmdi Oswald Cobblepot einnig þekktur sem Penguin sem herjar á íbúa Gotham. Hann er sannfærður af Max Shreck (Christopher Walken) að bjóða sig fram til borgarastjóra það gengur ágætlega þangað til að Bruce nær að eyðileggja það fyrir honum. Einnig er það hin illræmda Catwoman eða Selina Kyle sem ógnar íbúum. Ásinn eigin hátt er hún ekkert það vond hún hjálpar sumum en henni er nokkuð sama um fólkið í kringum sig. Það verður svolítið skemmtilegur ástar leikur í þessari mynd. En Bruce heillast af Selina og hún að honum svo er einhverjir straumar á milli Batmans og Catwoman. Þetta spilar sig svolítið skemmtilega í myndinni.
Þessi mynd er nokkuð góð hún er að mínu mati ekki eins góð og fyrri Batman myndin en þar er þetta allt svo nýtt og frábært. Í þessari mynd er ekki allt eins ferskt. Ég verð nú samt að segja að túlkun Michelle Pfeiffer á Catwoman er alveg frábær. Ég er ekki búin að sjá Catwoman myndina með Halle Berry en ég hef voðalegan lítinn áhuga á að sjá hana. Nema kannski bara til þess að sjá Halle Berry klædda í þröngt leður. Það er bara eitthvað við svona spin of sem mér finnst ekki að ætti að gera. Það er of mörgu breytt og gert að einhverri vitleysu. En nóg um það. Við megum ekki gleyma Danny DeVito sem Penguin en ég held að það séu ekki margir leikarar að honum frátöldum sem hefðu geta gert þetta jafn vel. Hvernig hann fær þennan litla feita afskræmda mann að koma til lífsins það er alveg kostulegt.
Í öllum Batman myndum síðari ára hafa alltaf verið afbragðs leikarar. Mér finnst svolítið fyndið að George Clooney hafi leikið Batman í þeirri hörmung sem Batman and Robin var. Samt sem áður var góður leikara hópur í þeirri mynd Uma Thurman og Arnold Schwarzenegger. Þetta var bara lélegt handrit og ég hef ekki getað horft á hana síðan ég var tíu ára en hún er bara of kjánaleg. Enn menn á borð við Jim carrey og Tommy Lee Jones hafa einnig leikið í þessum myndum.
Núna verð ég samt að segja að nýju Batman myndirnar með Christian Bale eru klárlega miklu betri en hinar myndirnar. Þær gefa Batman einhvern veginn þann möguleika að vera í raun til en í Tim Burton myndunum var þetta flest allt of ótrúlegt til að geta gerst en það er einmitt Tim Burton þekktur fyrir að gera. Mér finnst þessar nýju samt gefa Batman nýtt líf. Líf sem maður vissi ekki að hann átti í sér. Bestu tveir Batmanarnir eru því klárlega Christian Bale og Michael Keaton
En Batman Returns er hörku mynd ekki sú besta í seríunni en líka langt frá því að vera sú versta. Ef þú hefur gaman af Batman þá er þessi mynd skildu sýn. Hún fær 6,9 á IMDB.com sem er ekki svo slæmt en ekkert frammúrskarandi.
Ég sá Clint Eastwood slagarann Gran Torino um daginn. Fyrir utan Clint er ekki mikið um fræga leikara í þessari mynd það eru nokkrir þekktir en aðallega eru þetta nokkuð óþekktir leikarar. Clint leikstýrði myndinni líka en hann hefur leikstýrt myndum á borð við Changeling (2008), Million Dollar Baby (2004) og Mystic River (2003). Svo það þykir óhætt að segja að hann sé bara nokkuð góður leikstjóri. Þetta er síðasta myndin sem Clint ætlar að leika í en núna ætlar hann að einbeita sér að því að vera leikstjóri. Ef eitthvað er að dæma hans fyrri verk þá á hann sér góðan frama á þeirri hillu.
Gran Torino er mynd um fyrrum hermann, Walt Kowalski (Clint Eastwood), sem er ný búinn að missa konuna sína. Það flytja Asíubúar í húsið við hlið hans og hann er greinilega mikill rasisti. Hann hefur ekki mikla virðingu fyrir prestinum í hverfis kirkjunni, Father Janovich (Christopher Carley), en hann er mjög ungur maður. Walt Þolir ekki nýju nágrannana sína og skilur ekki af hverju þau hafi þurft að flytja inn í þetta hús. Börn Walts þola hann ekki finnst hann vera of mikið af gamla skólanum. Walt hrekur eitt sinn burt gengi sem er að níðst á dreng nýju nágrananna. Hann ætlar sér ekkert að hjálpa þeim þeir fóru bara inná lóðina hans. Eftir þetta myndast hægt og rólega vinskapur milli Walt og Asíubúanna og fer honum að þykja vænt um þessa nýju vini. Walt á nefnilega ekki mikið af vinum hann situr allan daginn á veröndinni fyrir utan húsið sitt og drekkur bjór. Hann hættir samt aldrei að vera rasisti þótt hann sé orðin vinur þessara Asíubúa.
Þessi mynd var mjög góð og lék Clint einstaklega vel í henni. Hann var gjörsamlega fullkominn fyrir þetta hlutverk. Að vera gamall pirraður kall sem vil bara vera látinn í friði frá um heiminum og njóta þessara síðustu æviára sinna í friði. Það var mikið blótað í þessari mynd og held ég að ég hafi lært alveg helling af nýjum orðum yfir Asíubúa og svertingja á því að horfa á hana. Ekki það að ég muni einhvern tíman nota þessi orð þá var þetta samt hálf skemmtilegur lærdómur.
Þessi mynd er ein af betri verkum Clint og hún hélt manni spenntum og við efnið allan tíman. Clint er nokkuð góður í því að halda manni við efnið í þeim myndum sem hann leikstýrir. Það er einhvernvegin engin dauður punktur í myndum hans. Maður fer ekki að líta á klukkuna og spyrja sig hvað gæti verið mikið eftir af myndinni. Nei, hann hefur einhvern einstakan hæfileika að halda manni við efnið með góðum sögum. Gran torino var það eingin undantekning. Þó að yfir heildina litið hafi ekki alltaf verið allt á fullu þá gat maður ekki beðið eftir að sjá hvað Walt gerð næst. Hann var alveg frábært karakter sem Clint fullkomnaði algerlega með sínum djúpa róm og einhvern veiginn illkvittnislegu augum. Maður sá bara að það átti ekki að abbast uppá þennan náunga. Það var alveg frábært hvernig hann tók Thao (Bee Vang) og hans fjölskildu undir sinn verndar væng og gerði Thao að manni.
Myndin dregur nafn sitt af bíl sem kemur mikið fyrir í myndinni en það er einmitt Ford Gran Torino módel 1972. En Walt hafði einmitt sett stýrið í þennan bíl. Hann vann nefnilega hjá Ford í Fjölda ára. Thao reynir að stela bílnum í upphafi myndarinnar en Walt fyrir gefur honum það og í lokinn erfir hann honum bílinn.
Ég man ekkert sérstaklega eftir myndatökunni en það þýðir bara að hún hafi verið vel heppnuð. Ég hef alla veganna ekkert út á hana að setja.
Þessi mynd var frábær og mæli ég með henni eindregið fyrir alla. Hún fær 8,4 á IMDB.com og er í 78 sæti yfir 250 bestu myndirnar þar. Þeir sem hafa ekki séð aðrar myndir eftir þennan snilling ættu að gera það sem fyrst því hann er snillingur og kann að leikstýra. Clint er að vinn að einni mynd núna en það er saga Nelson Mandela og mun Morgan Freeman fara með hlutverk þess snillings. Hún ber heitið The Human Factor og á alveg örugglega eftir að vera mjög góð. Eða það vona ég alla veganna.
Ég horfði á hina klassísku mynd The Terminator sem kom út 1984 með Arnold Schwarzenegger, Linda Hamilton og Michael Biehn í aðalhlutverkum. Hún er leikstýrð af James Cameron en hann hefur einnig leikstýrt myndum á borð við True Lies, Aliens og Titanic.
The Terminator fjallar um Sarah Connor (Linda Hamilton) sem heldur að hún sé bara ósköp venjuleg kona en það er hún ekki hún mun eignast dreng sem mun verða í broddi fylkingar í baráttunni gegn vélunum í framtíðinni. En 29. águst 1997 eiga vélarnar að taka yfir varnarkerfi bandaríkjanna og senda kjarnorkusprengjur á Rússland og svo munu Rússar senda á Bandaríkin og eitt leiðir af öðru og mannkynið deyr nánast út. Sonur Sarah Connor, John Connor, mun leiða andspyrnuna gegn vélunum og halda mannkyninu lifandi. Í framtíðinni er búið að finna upp vél sem getur sent fólk og vélar aftur í tíman. Vélarnar senda Tortímandann (Arnold Schwarzenegger) aftur í tíman til að drepa Sarah Connor áður en hún eignast John svo að mennirnir munu ekki hafa neinn leiðtoga í framtíðinni. John Connor framtíðarinnar sendir einn af sínum mönnum aftur í tíman til að bjarga móður sinni og þar í leiðinni sér sjálfum. Tortímandinn fer og byrjar að drepa eina og eina Sarah Connor í sömu röð og þær voru skráðar í símaskránni. Sem betur fer var okkar Sarah neðst á listanum. Kyle Reese (Michael Biehn), sem var hermaðurinn úr framtíðinni, nær að góma Sarah áður en Tortímandinn nær henni. Þau enda með því að eiga yndislega nótt saman þar sem John Connor kemur undir beltið. Sem sagt þá sendir John pabba sinn aftur í tíman að bjarga móður sinni. Reese og Sarah ná að "drepa" Tortímandann en Reese deyr í þeim slag. Myndin endar þar sem Sarah er ólétt í Mexico að spá hvað hún eigi að gera í sambandi við framtíðina.
Þessi mynd er hreint út sagt frábær og finnst mér hún hafa verið alla mína tíð í skugga framhaldsmyndarinnar Terminator 2: Judgment Day en hún kom út 1991. En nóg um það við ætlum að ræða fyrstu myndina. Þarna eru tækibrellur að stíga sín fyrstu skref og er margt mjög töff í henni allavega miðað við þennan tíma. það eru nokkur atriði sem ég bíst við að hafi verið alger lega stórkostleg þegar myndin kom út á sínum tíma en er í dag litið sem hálf gervilegt og bara kjánalegt. Persónulega þá finnst mér það ekki mér finnst töff hvernig menn náðu að vinna úr vandamálum sínum með svo takmarkaða tækni sér við hönd. En eins og ég sagði áðan þá eru nokkur atriði sem fólki finnst svolítið kjánaleg. Til dæmis er það atriðið þegar Arnold hefur skaddast á auga og þarf að skera það úr sér. Því næst sést framan í hann og maður sér að annað augað er auga Tortímandans og hitt er manns auga. Þetta er mjög flott en í dag alla veganna er það vel augljóst að þarna er verið að nota vél stýrða gínu eða módel þar sem andlit Arnolds hefur verið mótað á. Hann setur svo upp sólgleraugu og þá sést greinilega að hinn alvöru Arnold er kominn. Þetta atriði er mjög flott fyrir sinn tíma en frekar úrelt miðað við nútíma staðla. Einnig langar mig að minnast á Tortímandann þegar hann hefur ekki neina húð utan á sér. Þarna hefur efalaust verið frumstig tölvutækni verið notuð en samt sem áður tókst það mjög vel. Enn og aftur þá var þetta mjög flott á sínum tíma en í dag telst það úrelt. Mér fannst söguþráðurinn góður og myndin vel skrifuð til dæmis þá veit maður ekki fyrir víst að Arnold sé vélmenni fyrr en seint í myndinni okkur er haldið þeim upplýsingum huldum. Þó að örugglega allir sem hafi séð hana hafi vitað það þá er þetta samt skemmtilegt. Hins vegar eru allar myndir sem fjalla að einhverju leiti um tíma flakk frekar ruglingslegar. Eins og það að ef vélarnar hefðu ákveðið að senda ekki vélmenni á eftir Sarah þá hefði John ekki sent mann til að bjarga henni og hann hefði aldrei fæðst. Þannig hefði vandamálið verið úr sögunni fyrir vælarnar. En það er elt annar handleggur og ég ætla ekki að fara rökræða tímaflakk hér.
Enn og aftur segi ég að þessi mynd er frábær og ef þú hefur ekki séð hana þá mæli ég eindregið með henni. Hún fær 8,1 á IMDB.com og er í 183. sæti yfir bestu myndirnar þar sem getur ekki talist slæmt.
Hér er trailerinn fyrir myndina og nokkrar klippur.
Ég horfði á framhaldið af The Terminator, Terminator 2: Judgment Day, um daginn en eins og í fyrri myndinni þá leika Arnold Schwarzenegger og Linda Hamilton í þessari en í hana bætast við Edward Furlong og Robert Patrick. Þessi frábæri hópur leikara leika aðalhlutverkin í myndinni. Eins og með fyrri myndina þá leikstýrir James Cameron henni.
Myndin fjallar um flótta Sarah (Linda Hamilton) og John Connor (Edward Furlong), með aðstoð Tortímandans (Arnold Schwarzenegger), frá vélmenni gert úr fljótandi málm sem er að reyna að drepa John Connor. Í þetta sinn senda vélarnar ekki Tortímanda til að drepa John Connor heldur T-1000 (Robert Patrick) sem er vélmenni gert úr fljótandi málm og getur breitt sér í hvaða form sem er svo sem hnífa eða í aðrar manneskjur. Svo lengi sem þau eru að svipaðri stærð og hann. Þeir fara báðir að leita að John en hann býr hjá stjúp foreldrum núna vegna þess að mamma hans var lögð inna geðveikrahæli fyrir að trúa því að Dómsdagur væri í nánd auk þess sem hún sprengdi eitthvað upp. Tortímandinn nær rétt svo að bjarga John frá því að lenda í klóm T-1000. Þeir fara svo saman og bjarga Sarah af geðveikrahælinu. En T-1000 er einnig þar til þess að drepa hana og líkja eftir henni til að ná í John. Þau rétt sleppa óslösuð. Á leið suður segir Tortímandinn Þeim frá Miles Dyson (Joe Morton) sem ber ábirgð á að Skynet, sem er forritið sem tekur yfir öllu, verði svo háþróað. Sarah fer að drepa hann en John og Tortímandinn koma og stöðva hana. Tortímandinn sýnir Dyson hvað hann og segir honum hvað mun gerast. Saman fara þau fjögur í skynet og ætla að eyðileggja öll gögn sem eru kominn um gerð forritsins og fleira. Þeim tekst það en það kemur mikið lögreglulið sem á að ná þeim en þau komast öll í burtu nema Dyson sem deyr. T-1000 er á svæðinu og fer að elta þau á þyrlu. Eltingaleikurinn endar í stál framleiðslustað en þar ná þau að drepa T-1000 og Tortímandinn lætur þau drepa sig svo að það sé ekki nein ummerki um véarnar. Þarna vona þau að þau hafi komið í veg fyrir Dómsdaginn.
Þessi mynd er ekkert síðri fyrstu myndinni og ef eitthvað er þá er hún betri. Í Terminator 2: Judgment Day er tölvutækni í tæknibrellum að koma fyrst fram á þann hátt að það sé að miklu leiti raunverulegt. Það er svolítið verið að reyna að nota það sem mest og fer T-1000 vel með það. Þegar hann skiptir um útlit til að líta út eins og einhver annar eða þegar hann fletur sig út gerir sig að gólfi. Þetta er allt mjög flott og má segja að þarna hafi ný viðmið verið sett í tölvutækni. Það er einnig mög flott þegar T-1000 breytir höndum sínum í hnífa eða eitthvað álíka. Eitt af flottari atriðum myndarinnar gerist í stálverksmiðjunni. Það er þegar fljótandi Nitur flýtur yfir allt og þar á meðal T-1000 og hann hægt og rólega frýs. Með hverju skrefi sem hann tekur brýtur hann af sér fæturna og loks eina höndina. Þar sem hann er málmur þá frýs hann eins og annar málmur. Því næst kemur Tortímandinn og skítur hann í mörg þúsund bita eftir að hafa sagt hina háflegnu línu "hasta la vista, baby". Það sem kemur á eftir er einnig mjög töff en það er þegar bitarnir sem eru frosnir bráðna og koma saman aftur til að mynda heilan T-1000 aftur. Einnig Hefur mér alltaf fundist atriðið þegar þau drepa T-1000 vera eitt af flottari atriðum myndarinnar. Það er þegar honum er hent í fljótandi málminn og tekur á sig mynd allra þeirra sem hann hefur tekið á sér mynd áður. Satt best að segja þá eru öll atriðin þar sem T-1000 kemur fram mjög flott sérstaklega þar sem hann og Tortímandinn eru að berjast.
Eins og fyrri myndin þá er að mínu mati handritið mjög gott. Til dæmis þá á maður að halda að Tortímandinn sé vondi kallinn og það er allt látið líta þannig út. Þar er verið að spila með fyrri reynslu okkar á honum og tekst það mjög vel. Það er ekki fyrr en þegar Tortímandinn T-1000 og John Connor hittast allir saman í fyrsta skipti sem það kemur í rauninni í ljós að Tortímandinn er í raun góði kallinn. Þó að ég haldi að það hafi ekki verið neitt leyndarmál þegar myndin kom út að hann væri góði kallinn. Ég held að það hafi verið nokkuð alvitað. En ef maður veit ekki neitt um þessar myndir og horfir á þær tvær saman í röð þá er þetta frekar vel skrifað saman.
Mér finnst þessi mynd frábær og hef séð hana oftar en einu sinni og mun án efa sjá hana aftur. Ég mæli vel með henni fyrir alla þá sem hafa ekki séð hana og þeir sem hafa séð hana eiga að horfa á hana aftur. Hún fær 8,5 á IMDB.com og er í 62. sæti yfir bestu myndirnar þar.
Hér er trailerinn fyrir myndina og nokkrar aðrar klippur sem mér fannst töff.
Ég horfði þriðju myndina í Terminator seríunni sem kallast Terminator 3: Rise of the Machines. Í þessari mynd er það aðeins Arnold Schwarzenegger sem hefur reynslu af því að leika í Terminator mynd og er restin af aðalleikurunum ferskir en það eru Nick Stahl, Claire Danes og Kristanna Loken. Þessari mynd leikstýrði Jonathan Mostow ólíkt fyrri myndum en James Cameron hafði leikstýrt þeim báðum. Jonathan Mostow hefur ekki leikstýrt mörgum myndum ein þeirra er U-571 frá árinu 2000.
Myndin fjallar um tilraun vélmennisins T-X (Kristanna Loken) að drepa John Connor (Nick Stahl) og Kate Brewster (Claire Danes) en Tortímandinn (Arnold Schwarzenegger) kemur þeim til hjálpar. þau reina að koma í veg fyrir að Skynet nái að koma sér á fót. T-X kemur til fortíðar til að drepa hershöfðingja John Connor úr framtíðinni því vélarnar gátu ekki gert sér til um hvar John var staðsettur í heiminum. Hann hafði gjörsamlega aftengt sig umheiminum og notar ekki síma eða kort. Kate er ein af Hershöfðingjunum en hún er einnig framtíðar eiginkona John. John og Kate hittast fyrir tilviljun sama dag og T-X ætlar að drepa Kate. þau rétt sleppa en Tortímandinn kemur og nær að bjarga þeim. T-X er miklu háþróaðri en aðrir Tortímendur sem hafa komið áður. Hún er með háþróuð vopn í höndunum á sér og getur hakkað sig inní tölvukerfi bíla og annarra tækja og látið þau gera það sem hún vil. Hún getur einnig tekið á sig mynd hvaða manneskju sem hún kemur í snertingu við. John, Kate og Tortímandinn ákveða að fara og reyna að stöðva uppkomu Skynet. En Pabbi Kate er hershöfðingi sem stjórnar Skynet. Þeim tekst ekki að stöðva dómsdag og Skynet er sett á fót. Það var víst ekki hægt að stöðva dómsdag aðeins fresta honum.
Þessi mynd er án efa sú lakasta í seríunni og nær ekki tánum þar sem hinar myndirnar hafa hælanna. Ég tel að það sé vegna þess að þessi mynd hefur ekki James cameron en hann var bæði leikstjóri og handritshöfundur af fyrri tveimur myndunum. I þessari mynd er hinsvegar komin annar leikstjóri og aðrir handritshöfundar. Þeir menn sem tóku við af James eru greinilega ekki jafn hæfileikaríkir og hann. Eins og í fyrri Terminator myndum er mikið um tæknibrellur. Mér fannst T-X mjög töff persóna og hafði marga skemmtilega fídusa. Mér fannst sammt mörg af atriðunum sem voru sett í myndina aðeins vera sett þar til þess að sína hversu góðir þeir voru að nota tæknibrellur. Þetta er að sjálfsögðu líka málið í Terminator 2 en þar eru þeir að uppgötva nýja tækni. Í þessari mynd er ekkert sem maður hefur ekki séð í einhverri annarri mynd. Ég verð sammt sem áður að segja að það er nú sammt alltaf gaman að sjá Arnold Schwarzenegger í hlutverki Tortímandans. Það voru mörg flott atriði í þessari mynd en að mínu mati var ekkert eitt sem stóð algerlega uppúr sem það besta. Nema kannski þegar T-X er föst við rafalinn og "húðin" á henni fer að leka af það var nokkuð flott. En fyrir utan það þá var þessi mynd ekki með marga hápunkta. Ekki eins og fyrri myndirnar. Eitt finnst mér þó skemmtilegt það er að Dr. Peter Silberman sem er leikinn af Earl Boen skuli hafa verið í öllum þrem myndunum.
Eins og ég sagði áðan þá er þessi mynd ekki nærrum því eins vel skrifuð og þær fyrri. Það er ekkert sem á að koma manni á óvart og ekkert svona hasta la vista atriði eins og í fyrri myndinni. Myndin endar líka þannig að það er verið að bjóða uppá framhald. Það er nánast sagt að það verði ein mynd í viðbót. Að mínu mati þá var það ekki svoleiðis í myndunum á undan. Þegar þær voru búnar þá fannst manni ekkert þurfa framhald til þess að skýra málin betur. En þessi mynd bara öskrar á framhald. Enda er eitt á leiðinni það er Terminator Salvation þar sem Christian Bale fer með hlutverk John Connor. Ég er að vona að sú mynd setji nýtt bragð á myndirnar í anda þeirra gömlu. Ég persónulega hlakka mikið til að sjá hana.
Þessi mynd var allt í lagi ekkert meistaraverk. Hún er ágætis skemmtun en ekkert meira en það. Ég mæli ekkert sérstaklega með henni en eins og ég sagði þá er þetta ágætis skemmtun. myndin fær 6,7 á IMDB.com og nær ekki inna topp 250 myndirnar eins og hinar tvær. Ég vona bara að nýja myndin rífi upp fyrrum metnað fyrri myndanna.
Hér er trailerinn fyrir myndina og eitt atriði úr henni
Þessi mynd fjallar um leigumorðingja að nafni Joe(Nicolas Cage), ég veit frekar sleeze, sem fer til Bangkok í mánuð til þess að drepa fjóra manns. Þetta á að vera síðasta verkið hans og svo ætlar hann að hætta í þessum bransa og fara í frí eitthvert langt í burtu með allan peninginn sinn. Joe finnur sér alltaf aðstoðar mann í hverju verkefni svo þegar hann er búinn að myrða þá sem hann þarf að myrða drepur hann aðstoðarmanninn en lætur það líta út sem að hann hafi tekið of stóran skammt af heróíni. Joe þarf nefnilega að losa sig við öll tengsl við firra verkefni. Hann gerir það sama í Bangkok hann finnur sér ungan mann sem honum finnst fórnarlegur. Það er að honum verði ekki saknað þegar Joe drepur hann undir lokinn. Joe fær aðstoðarmanninn sinn Kong (Shahkrit Yamnarm) að sækja öll gögn frá vinnuveitanda sínum. Í fyrsta morðinu slasar hann sig og fer á apótek. Þar kynnist hann ungri konu, Fon (Charlie Yeung), sem er heyrnalaus. Hann verður yfir sig ástfangin af henni. Joe fer að tengjast Kong sterkum böndum því honum finnst hann sjá sig í honum. Hann þjálfar hann í sjálfsvörn og hinum ýmsu listum sem tengjast starfi hans. Joe þarf að drepa tvo menn sem ráðast á hann á meðan hann er á stefnumóti með Fon eftir það vil hún ekki hitta hann. Eftir það fer allt að ganga á aftur fótunum Kong og kærustu hans er rænt af vinnuveitanda Joe sem vil sjá að Joe deyi. það voru hinsvegar stór mistök því Joe kemur og drepur þá alla og bjargar þannig Kong.
Þessi Mynd var mjög fyrirsjáanleg og klisjukennd. Maður gat nánast alltaf sagt hvað kæmi næst og það kom manni ekkert á óvart í þessari mynd nema kannski endirinn en hann var samt ekkert mjög frumlegur. Það eru nokkur atriði sem eru ekki alveg í samræmi við það að hann eigi að vera þessi svakalega reyndi leigumorðingi sem hann er settur út að vera. Til dæmis er eitt atriði þar sem hann er með sniper riffil að gera sig tilbúin að skjóta mjög frægan mann sem var með mikla öryggisgæslu. Hann var með hálft hlaupið út um gluggann en vanur skot maður er yfirleitt með riffilinn 1-2 metra fyrir innan gluggann til þess að vera öruggur á því að sjást ekki. Myndin var vel skotin og frekar hröð. Hún var samt mjög kjánaleg og mér finnst Joe ekki vera mikið leigumorðingja nafn.
Þessi mynd er endurgerð af samnefndri mynd frá árinu 1999 en hún er frá Tælandi. í þeirri útgáfu er það Jo leigumorðinginn sem er heyrnalaus og verður ástfangin af stúlku sem heyrir. Samkvæmt spjallþráðum á netinu á sú fyrri að vera miklu betri og það kemur mér ekkert á óvart. Ég skoðaði trailerin fyrir þá mynd og hún virðist mjög svipuð Hollywood gerðinni sem þýðir að þeir hafa ekki breitt miklu. Þá spyr ég af hverju að gera endurgerð? Ég hef persónulega aldrei skilið endurgerðir og vil helst að séu ekki gerðar. Nýjasta endurgerðin sem ég veit um er Friday the 13th og ég ætla ekki að sjá hana allavegana ekki í bíó ég mun ekki gefa þessum mönnum minn pening. Sú mynd er í raun endurgerð á fyrstu þrem myndunum en mér finnst þetta alger sóun.
Nicolas Cage leikur aðalhlutverkið í þessari mynd og verð ég að segja að kvikmyndaferill hans er á hraðri niðurleið ef hann ætlar að leika í fleiri myndum á borð við þessa. Myndir eins og Next og Ghost Rider eru engin meistara verk og klárlega alger lægð hjá leikaranum. Hann lék nú samt í National Treasure: Book of Secrets sem var ágætis skemmtun þrátt fyrir það að manni fannst maður vera að horfa á fyrstu myndina aftur aðeins með öðrum hlut sem hann þurfti að ná í. Aftur ekki mjög frumlegt. Ég vil fá að sjá hann aftur í myndum eins og Face-off og Lord Of War. Samkvæmt IMDB.com þá hefur hann mikið á sinni könnu og er með 10 myndir í bígerð. Maður þarf bara að vona að einhver af þeim komi honum aftur á rétta braut.
Þessi mynd var ágætis skemmtun en ef ég hefði borgað mig inná hana í bíó hefði ég orðið fyrir miklum vonbrigðum. Hún er eins og ég sagði áðan mjög fyrirsjáanleg og ekki frumleg og þegar leið á myndina fór maður að missa áhugann. Samt sem áður þá var hún svo sem allt í lagi. Ég mæli ekkert sérstaklega með henni.
hér er svo trailerinn fyrir myndina.
PS Hvað er mállið með nafnið á myndinni, Bangkok Dangerus, hljómar eins og léleg klámmynd.
Þetta er mynd með Cary Grant og Ingrid Bergman í aðalhlutverki. Þetta er ástar mynd í hæsta gæðaflokki. Myndin er um Alicia Huberman(Ingrid Bergman sem er dóttir nasista sem hefur verið kærður fyrir svik gegn bandaríkjunum. T. R. Devilin fær hana í lið með sér til að koma sér fyrir í hóp Þjóðverja sem hafa komið sér upp bækistöðvum í Brasilíu eftir seinni heimsstyrjöldina. Alicia og Devilin verða ástfangin sem er ekki gott fyrir Devilin því hann þarf að setja starfið fram fyrir ástina. Hann biður Alicia að tæla Alexander Sebastian (Claude Rains) sem þekkir Alicia frá því að hann og pabbi hennar voru að vinna saman. Þetta finnst Alicia vera starf sem hentar henni ekki og spyr Devilin hvað hún á að gera en hann er svo kaldur við hana að hún ákveður að slá á þetta og gera starfið. Alicia hittir Alex og verða þau fljótt meira en vinir. Hún kemst að ýmislegu um starfsemi Þjóðverjanna. Alex er yfirsig ástfangin af Alicia og biður hana um að giftast sér eftir svolítinn umhugsunar tíma svarar hún játandi til að klekkja á Devilin. Einnig til að komast nær starfssemi þjóðveganna. Alex kemst að því hver hún er og ákveður með hjálp móður sinnar að eitra fyrir henni svo ekki komist upp um það að hann hafi gifst njósnara. Þetta gengur allt eins og í sögu hjá honum þangað til að Devilin kemur og bjargar Alicia og skilur Alex eftir hjá Þýsku vinunum sínum sem finnst mjög svo grunsamlegt að hann hafi ekki farið með.
Það er sagt að Alfred Hitchcock, sem einmitt leikstýrði Notorious, hafi fundist leikarar nánast óþarfir og ef hann mætti ráða væru þeir eins og nautgripir gerðu allt sem hann sagði og hefðu engan sjálfstæðan vilja. Þessu er ég algerlega ósammála því ég held að ef ekki hefði verið fyrir frábæran leik Ingrid Bergman og Cary Grant þá væri Notorious ekki sú mynd sem hún er í dag. Ég verð að segja að mér fannst Ingrid Bergman leika einstaklega vel einnig fannst mér að í þessari mynd hafi verið látið leikarana tjá sig meira með tilfinningum sínum frekar en með orðum. Það sést til dæmis algerlega á svipbrigðum Alicia að hún vilji ekki giftast Alex og sú innri barátta sem fer fram er gífurleg. Þessi atriði eru voðalega lítið sagt með orðum heldur er látið leikarana tjá það með andlits hreyfingum og stórkostlegum leik.
Myndatakan í þessari mynd var algerlega óaðfinnanleg og má Hitchcock eiga það að hugsa hvert smáatrið í þaular borgar sig greinilega. Það hafa alveg örugglega ekki allir leikstjórar þennan eiginleika og þolinmæði en það er eitthvað sem hver og einn ætti að taka sér til fyrirmyndar.
Þetta var æðisleg mynd og mæli ég eindregið með henni fyrir alla kvikmynda unnendur. hún er í 114 sæti á IMDB.com með 8,3 í einkunn sem má teljast nokkuð gott.
Hér er svo trailerinn fyrir myndina.
Mér finnst þetta einn skondnasti trailer sem ég hef séð.
Taken er spennumynd sem Pierre Morel leikstýrir. Hún fjallar um mann, sem er fyrrum njósnari, fer að leita af dóttur sinni eftir að henni var rænt í París. Liam Neeson fer á kostum með aðalhlutnverk myndarinnar.
Myndin byrjar á að sýna frá fjölskyldulífi Bryan Mills. Fyrrverandi eiginkona hans hafði farið frá honum með 16 ára stelpuna þeirra vegna þess að hann hafði ekki gert mikið sem fjölskyldufaðir þegar hann starfaði sem njósnari. Hann var að reyna að bæta upp fyrir mistök sín, hætti í vinnunni og reyndi að eyða sem mestum tíma með dóttur sinni, Kim , eins og móðir hennar leyfði.
Bryan fer eitt kvöld að hjálpa félögum sínum úr CSI við gæslu. Þeir eru að gæta heimsfrægrar söngkonu þegar hún er flutt frá hótelinu í tónleikahöll þar sem hún var að fara að halda tónleika. Í búningsherberginu fyrir tónleikanna spyr Bryan söngkonuna hvert hann ætti að leita fyrir söngkennslu fyrir dóttir sína. Að tónleikum loknum er ráðist á söngkonuna. Bryan kemur henni til bjargar með miklum hetjudáðum. Hún þakkar honum fyrir persónulega og lætur hann fá nafnspjaldið sitt ef hann þyrfti að leita til hennar um söngkennsluna. Bryan er alltaf að leita leiða til að heilla dóttur sína og ná henni til baka. Hann gefur henni flottar græjur í afmælisgjöf en fyrrum eiginkona hans gefur henni hest til að toppa allt saman.
Eitt daginn bað dóttir hans um leyfi hvort hún mætti fara til Parísar með vinkonu sinni, Amanda, og fjölskyldu hennar til að skoða listasöfn. Fjölskylda vinkonunnar átti íbúð í París sem þau áttu að dvelja í. Eftir mikla umhugsun skrifaði hann undir leyfið og leyfði henni að fara með ákveðnum skilyrðum. Daginn sem þær áttu að fara komst hann að því að þær ætluðu að ferðast um Evrópu og elta U2. Hann var ekki mj0g sáttur við þetta, hafði miklar áhyggjur af henni, en móðir hennar sannfærði hann um að hún væri ung, vildi leika sér og allt myndi ganga vel. Hún fór í loftið með því skilyrði að hringja strax í hann við lendingu, með símanum sem hann gaf henni áður en hún fór.
Stelpurnar skemmtu sér konunglega í fluginu. Lentu í París og fóru strax í leigubílaröðina fyrir utan flugvöllinn. Þær komust á tal við franskan strák í röðinni og þær ákváðu að deila leigubíl með honum inn í miðborg París. Þegar þær komu að íbúðinni kvöddu þær strákinn, sem hafði boðið þeim í partý sama kvöld, og fóru upp í íbúðina. Þar komst Kim að því að foreldrar vinkonunnar voru ekki á staðnum og þær voru einar. Hún hafði auðvitað gleymt að hringja í pabba sinn við lendingu, og hann beið heima mjög áhyggjufullur. Stelpurnar hækkuðu í tónlistinni og nutu þess að vera einar og dönsuðu um íbúðina. Á meðan hringdi síminn í veskinu, Bryan var að reyna að ná í dóttur sína.
Kim fór á klósettið og tók símann með sér til þess að hringja í pabba sinn. Hún labbaði í hinn enda íbúðarinnar og hringdi í hann. Í þann mund var hún að horfa á vinkonu sína hinum megin. Akkúrat þá komu svartklæddir ræningjar og tóku vinkonuna. Þá hafði strákurinn í leigubílnum verið að vinna fyrir þá og sagði þeim frá stelpunum tveimur sem voru einar á ferð í þessari stórborg. Kim sagði pabba sínum allt saman. Hann ráðlagði henni að fela sig undir rúmi þangað til að þeir myndu finna hana. Þegar þeir myndu taka hana átti hún að skilja símann eftir undir rúminu og öskra allar lýsingar á ræningjunum sem hún tók eftir. Einn ræningjanna tók upp símann og Bryan sagði honum með skýrum skilaboðum hversu mikið þeir myndu sjá eftir því að ræna þessari stúlku því hann ætlaði að leita þá uppi. Ræninginn svaraði með orðunum; „good luck “. Henni var rænt og Bryan var eftir í losti heima hjá sér með fáeinar upplýsingar um útlit ræningjanna og öskur litu stúlkunnar sinnar.
Bryan fór rakleiðis á heimili fyrrverandi eiginkonu sinnar og nýja manninum hennar og tilkynnti henni hvað hafði gerst. Nýi eiginmaðurinn pantaði strax flugmiða til Parísar því Bryan var ákveðinn að finna dóttir sína með þeirri tækni og þekkingu sem hann kunni frá spæjaranum.
Í París hafði hann samband við Jean-Claude, fyrrverandi njósnara fyrir frönsku leyniþjónustuna en nú vinnur hann við skrifstofu störf. Síðan fór hann í íbúðina sem stelpurnar voru í. Hann fann símann sem dóttir hans faldi undir rúminu og sá hvað hafði gert með öllum rústunum sem ræningjarnir höfðu skilið eftir sig. Hann fann nokkrar myndir á símkortinu af stelpunum í fluginu og fyrir utan flugvöllinn. Þar sá hann spegilmynd af stráknum úr leigubílnum, því hann hafði tekið mynd af þeim saman í leigubílaröðinni. Hann leitaði strákinn uppi á flugvellinum. Hann vildi ekkert segja og flúði. Það var þvílíkur eltingaleikur þeirra á milli og strákurinn endaði látinn á stórri umferðagötu.
Á upptökunni sem hann tók við rán dótturunnar heyrði hann 3 menn tala saman á erlendu tungumáli. Með hjálp vinar síns úr spæjaranum greindi hann hvaða tungumál þeir voru að tala og hvað þeir voru að segja. Með þessum upplýsingum fann hann út að þetta voru innflytjendur sem sáu um að selja ungar stúlkur sem hórur í Frakklandi.Hann hafði aðeins 94 klukkustundir til að bjarga dóttur sinni. Bryan fór á aðal götuna sem hórurnar héldu sér á kvöldin. Hann var með túlk með sér, sem vissi ekki hvað sitt erindi var að vera þarna. Bryan tók eftir að við enda götunnar var bíll þar sem menn voru í að gæta stúlknanna. Hann fór út úr bílnum og komst á tal við eina unga stúlku sem var að sinna starfinu sínu. Hann espaði hana aðeins upp, gerði hana pirraða og einn mannanna úr bílnum kom og varaði hann við hvað hann væri að gera. Bryan kom fyrir hlerunarbúnaði í vasa mannsins. Með hjálp túlksins komst hann að því að þeir voru með hóruhús í litlum gámi á vinnusvæði þarna í borginni.
Bryan fór þangað, beið í röð ásamt ótal mönnum og borgaði sig inn. Í gámnum voru básar sem voru aflokaðir með efnisbútum og þar voru stelpurnar uppdópaðar meðan mennirnir gerðu það sem þeir vildu gera. Bryan leit í alla básanna og kom ekki auga á Kim. Nema hann kom auga á gallajakka stelpunnar sinnar hjá annarri stelpu. Hann tók stelpuna með sig og flúði á bílnum. Svaka bílaeltingaleikur hófst en hann komst heill á húfu burt með stelpuna með sér. Hann fékk sér hótelherbergi og setti upp búnað til að ná öllum eiturlyfjunum úr blóði stelpunnar sem svaf í rúminu.
Þegar stelpan vaknaði sagði hún Bryan að hann hafi hitt dóttir hans. Kim hafði gefið sér jakkann því henni var svo kalt. Hún vissi samt ekkert hvað hafði orðið um hana. Stelpan var Bryan svo þakklát því þetta var hræðileg upplifun. Hún segir honum hvert ræningjarnir höfðu tekið sig í upphafi. Bryan fór þangað og fann mannræningjana. Hann komst inn í húsið með því að fara í dulargerfi Jean-Claude. Hann komst að því hver þeirra hafði sagt „good luck“ í símann því hann hafði skrifað það á blað með móðurmáli þeirra og bað þá um að þýða þessa setningu fyrir sig. Sá sem sagði þetta hét Marco. Hann fór inní öll herbergin í húsinu að leita að Kim en fann hana ekki. Hann kom samt auga á Amanda þar sem hún var handjárnuð við rúm. Hún var hinsvegar látin af völdum of stórs heroín skammts. Hann drap alla mannræningjana nema Marco og píndi hann að segja sér hvað hafði orðið um Kim. Hún hafði verið selt til manns að nafni Saint Clair (Olivier Rabourdin).
Bryan fer í heimsókn til Jean-Claude því honum grunar að hann sé í tengslum við mannræningjana. Jean er brjálað út í Bryan fyrir það sem hann hefur gert í París, öll lætin sem hann hefur ollið. Jean beinir byssu að Bryan þegar hann er sakaður um að hafa komið nálægt þessu máli. Bryan hafði þá nú þegar tæmt byssuna g hann skítur í handlegg eiginkonu Jean til að ögra honum. Þá fattar Bryan tengslin milli Saint Clair og Jean.
Bryan fer til Saint Clair þar sem hann er að halda stórt koktail boð. Hann fer þangað sem “Lögreglumaður” í dulargerfi. Í kjallaranum á byggingunni er verið að selja ungar stúlkur til hórdóms. Þar eru básar utanum salinn þar sem bjóðendur sitja í klefunum og bjóða í stúlkurnar. Einni af einni koma þær fram. Enginn sér hver er í hverjum bás. Bryan fer í dulargerfi þjóns og fer inn í einn klefann og þjónar manni kampavín. Þá er tilkynnt að síðasta stelpan í uppboðinu er næst á dagskrá. Hún er sögð vera verðmætust því hún er hrein mey. Á stjá kemur Kim, dóttir Bryan, í efnislitlum nærfötum. Bryan beinir byssu að bjóðandanum sem hann var að þjóna og biður hann um að bjóða hæst í hana. Það gengur eftir en þegar hann fer á ganginn til að sækja Kim þá koma menn Saint Clair og taka Bryan. Saint Clair skipar þeim að drepa Bryan. Bryan berst við þá og sleppur laus. Hann finnur Saint Clair, sem segir honum að dóttir hans var seld til Ararba sem er milljarðamæringur, áður en hann drepur hann. Hann sér bílinn sem Kim er flutt í og eltir hana. Hún er keyrð í bát sem fer í gegnum Parísborg. Báturinn var í eigu Arabans. Bryan stekkur fram af brú í bátinn og berst við gæslumennina. Í lokinn drepur hann hórueigandann. Hann tekur utanum Kim, sem er uppdópuð af lyfjun. Hún er yfirsig feigin yfir að hafa verið bjargað, hún hafði misst alla von.
Bryan tekur dóttir sína aftur heim og hún lofar honum að gera aldrei neitt þessu líkt aftur. Eiginkona hans er honum afar þakklát og fyrirgefur honum það sem hann hafði gert í fortíðinni. Bryan fer með dóttir sína í lok myndarinnar til söngkonunnar í söngkennslu. Hún var yfirsig ánægð. Hann var búin að öðlast traust þeirra mæðgna aftur.
Myndin var ofboðslega spennandi.Það var samt frekar óraunhæft hvað hann kom vel út úr öllum slagsmálunum sem hann lenti í. Það kom aldrei skráma á hann en hann var samt sem áður pínu haltur í lokin, sem gaf til kynna að hann var ekki súpermann. Myndin hafði góðan söguþráð og lék Liam Neeson mjög vel.
Danny Donahue (Paul Rudd) og Wheeler (Seann William Scott) starfa saman í fyrirtæki, Minitor, sem fer milli framhaldsskóla í Bandaríkjunum og tala við unglinga um eiturlyf, til að hindra notkun þeirra og drekka frekar orkudrykkinn Minitor.. Danny á kærustu til 7 ára sem starfar sem lögfræðingur. Danny er búin að vinna hjá fyrirtækinu í 10 ár og er komin með hundleið. Honum finnst þetta ekki hvetjandi vinna þar sem meðalaldur starfsmanna er 22 og hann er sjálfur orðinn 30. Hann vill gera eitthvað hvetjandi. Kærasta hans, Beth (Elizabeth Banks) er komin með hundleið á tautinu og neikvæðninni í honum. Hún segir honum upp þegar hann biður hana um að giftast sér.
Danny verður ofboðslega sár. Hann á eftir að fara í einn skóla í viðbót eftir þetta atvik. Í stað þess að rakka niður fíkniefni eins og hann á að gera þá segir hann hvað þau eru góð og strunsar svo út af sviðinu. Hann kemur út úr skólanum og það er verið að fjarlægja vinnubílinn, sem er pikkupp sem er búið að gera nautslegan. því hann var lagður ólöglega. Hann sturlast. Hann fer upp í bílinn ásamt Wheeler og gefur í. Hann dregur dráttarbílinn á eftir sér með miklum erfiðum þar til keðjan gefur sig og hann endar með að keyra yfir lögregluþjón og uppá stóra styttu fyrir utan bygginguna.
Þeir vinirnir eru kærðir fyrir verknaðinn. Fyrrverandi kærasta Danny hjálpar þeim við lögfræðihlið málsins. Henni tekst að semja við dómarann að þeir klári 150 klukkustunda samfélagsþjónustu hver. Samfélagsþjónustan felst í því að passa barn og vera þeirra ímynd í lífinu, þaðan kemur nafn myndarinnar; Role Models. Danny er paraður með unglingsdreng, Augie, sem er algjör lúði. Hann lifir fyrir ímyndunar-ævintýra leiki og berst við saklausa loftið sjálf með sverðum. Hann er klæddur í skikkju hvern einasta dag. Wheeler er paraður með ungum svörtum dreng, Ronnie, sem blótar ótrúlega mikið, eins og hann fái borgað fyrir það. Vinunum lýst ekkert á blikuna fyrst. Danny vill mun heldur dvelja í 30 daga í fangelsi. Wheeler sannfæri vin sinn að samfélagsþjónustan sé mun betri kostur og þeir ætla að takast á við þetta verkefni í samaneiningu.
Danny sækir Augie (Christopher Mintz-Plasse) heim til hans. Hann kemst í kynni við mömmu hans og kærasta hennar. Þau tvö hafa enga trú á Augie sjálfum og biðja Danny um að fá þessa ævintýra vitleysu úr hausnum á honum.
Fyrsta daginn þeirra saman fóru þeir á ákveðið svæði þar sem fólk, sem hefur áhuga á þessum ævintýraleikjum, hittist. Þau eru öll í sínum búningum, tala fornt mál og skiptast í hópa eftir frá hvaða „löndum“ þeir koma frá. Allir eru með vopn og með sín merki eftir því frá hvaða löndum þeir eru. Allt í einu krjúpa allir í kringum Danny. Augie öskrar á Danny og skipar honum að krjúpa fyrir kónginum. Kóngurinn var asískur maður með kórónu og fylgdarliðið í kringum sig. Danny hristir hausinn yfir þessari vitleysu og fær illt augnaráð frá kónginum sjálfum. Allir í leiknum eru að undirbúa sig fyrir bardaga sem átti að vera næsta laugardag.
Ronnie litla (Bobb'e J. Thompson) líkar ekki vel við Wheeler. Hann dissar eins mikið og hann getur, segir honum hreint og beint hversu ömurlegur hann er. Wheeler tekur hann með sér heim þar sem Ronnie kemur auga á kúluspilakassa sem er skreyttur eftir hljómsveitinni KISS. Wheeler kynnir honum fyrir hljómsveitinni KISS og Ronnie heillast af vitund hans. Hann heillast einnig af vitund hans um brjóst og skvízur. Þeim kemur vel saman eftir það.
Samfélagsþjónustan ákvað að fara saman í útileigu. Hún endar ekki mjög vel. Wheeler tælir eina konuna með sér í tjaldið, overdozar af svefntöflum og endar með að rotast nakinn úti ekki langt frá varðeldinum sjálfum. Danny og Augie tengjast betur og vita báðir að þeir vilja hvorugur vera þarna. Þeir ákveða að gera það besta úr þessu. Augie býr til búning fyrir Danny fyrir slaginn á laugardeginum.
Slagurinn hefst tímalega með miklum látum og Danny reynir að styðja Augie og berst með honum, án nokkurs áhuga. Augie kemur auga á kónginn og ætlunarverk hans er að drepa hann. Þeir tveir slást um líf og dauða bakvið stein og enginn er vitni af atburðinum. Augie vill meina að hann hafi drepið kónginn. Kóngurinn heldur samt annað. Allir hópast í kringum þá tvo til að fylgjast með látunum. Danny tekur orð Augie og segir að hann hafi drepið kónginn, Augie reynir að stoppa hann og segir að þetta skipti engu máli.. Danny endar með að ráðast á kónginn. Kóngurinn tekur þá völdin og rekur Augie úr þessum leik, ásamt Danny auðvitað. Hann verður mjög sár, brjálast út í Danny. Þegar þetta átti sér stað átti Danny aðeins 12 klst eftir af samfélagsþjónustunn, foreldrar Augie og forstjóri samfélagsþjónustunnar neitar að skrifa undir fyrir þessa tíma. . Það sama gerist fyrir Wheeler. Hann fer í partý, tekur Ronnie með sér. Ronnie er að spila tölvuleik á móti einum partýgestanna. Wheeler ákveður að skreppa eldsnökkt á klósettið. Hann er tældur inní herbergi af stelpu og auðvitað getur hann ekki neitað eftirspurn hennar. Þegar hann snýr til bara af „klósettinu“ er Ronnie horfinn. Hann hafði farið heim og auðvitað neitaði móðir hans að skrifa undir tímanna hans þegar frétti hvar barnið sitt hafði verið.
Beth hjálpar vinunum sem áttu að mæta undir dóm örfáum dögum eftir að þetta gerðist. Þeir eru báðir með þvílíkt samviskubit útaf því sem gerðist með Augie og Ronnie, Danny kemur þá með hugmynd. Hann fer að hitta konung ævintýraheimsins og biður hann fyrirgefningar. Konungurinn fyrirgefur honum og leyfir Augie að snúa aftur. Danny fer heim til hans og hjálpar Augie við undirbúninginn fyrir næsta slag. Augie er þá tilkynnt af vinum sínum að það er búið að henda honum úr liðinu. Augie, Danny, Ronnie og Wheeler stofna þá annað lið og fá hugmyndina af ímynd sinni frá KISS. Þeir mæta sterkir til leiks, en á sama tíma áttu Danny og Wheeler að vera í dómshúsinu. Beth mætir á staðinn ásamt foreldrum Ronnie og Augie. Einnig var forstöðumaður samfélagsþjónustunnar þarna. Þau öll urðu vitni af svakalegum bardaga, þar sem Augie tókst að sigra kónginn hetjulega. Eftir sigurinn og mikill fögnuð birtast stelpa, handan trjána, og drap Augie. Hún sigraði þá leikinn. En Augie var alveg sama þar sem hann var ofsalega skotinn í þessari stelpu. Beth tók eftir persónubreytingum Danny, og honum tókst að vinna hjarta hennar aftur.
Myndin var drepfyndin! Hún var fyndin í gegnum alla myndina og sumir brandararnir voru rosalegir! Þegar ég sá trailerinn hélt ég kannski að allir brandararnir höfðu birst þar, en svo var ekki. Þetta var sígild vitleysu mynd sem maður getur horft á aftur og aftur. Ég mæli með henni.
Changelin fjallar um þegar sonur einstæðrar móður hverfur. Hún tilkynnir hvarfið til lögreglunar og hún hefur leit að syni konunnar. Þegar sonur kemst upp í leitirnar og snýr aftur heim þá vill móðirin meina að þetta sé ekki sonur hennar.
Clint Eastwood leikstýrir myndinni og Angelina Jolie fer með aðalhlutverkið sem móðir drengsins, Christine Collins. Myndin byggist á sannri sögu og gerist á tímabilinu 1928-1933 í Bandaríkjunum. Christine er „superviser“ á stóru skiptiborði í Los angeles . Hún stendur sig vel í vinnunni. Einn laugardaginn sem hún fékk frí með syni sínum planar hún bíóferð en er kölluð í vinnu vegna veikinda samstarfsaðila síns. Hún mætir í vinnunni og lofar syni sínum,sem átti að vera einn heima þennan dag, að koma heim seinni partinn. Í vinnunni gengur allt vel fyrir sig og yfirmaðurinn hennar vill gefa henni hærri stöðu í fyrirtækinu. Hún er hæst ánægð og snýr aftur heim með strætó. Þegar hún kemur heim finnur hún hvergi son sinn Walter (Gattlin Griffith). Hún hringir í lögregluna til að tilkynna hvarfið en hennar var tilkynnt að ekki er hægt að tilkynna hvarf fyrr en barnið er búið að vera týnt í 24klst. Hún fer að leita af honum í hverfinu en finnur hann hvergi. 24 klst síðar kemur lögreglan og tekur skýrslu. Christine er niðurbrotinn og grætur alla daga. Hún snýr aftur í vinnunna nokkrum vikum eftir hvarfið til að reyna að halda lífi sínu áfram.
Nokkrum mánuðum síðar hefur lögreglan samband við Christine að sonur hennar hafi fundist á kaffihúsi langt frá heimabæ sínum. Þar hafði hann verið skilin eftir af manni sem ætlaði að snúa aftur til að borga reikninginn, þar sem hann gleymdi veskinu sínu heima. Maðurinn kom aldrei aftur og kaffihúsa eigandinn hringdi í lögregluna til að hirða unga drenginn. Christine var yfirsig ánægð og beið eftir syni sínum á lestarstöðinni ásamt lögreglunni og ótal blaðamönnum. Lestin kom og hún hljóp til stráksins, sem hún vildi meina að væri ekki sonur hennar. Lögreglan segir við hana að henni hafi skjátlast. Hann vill meina að strákurinn hafi grennst og horast yfir þann tíma sem hann væri í burtu. Hann sannfærði hana að taka hann með sér heim og sjá um hann. Hún ákvað að taka hann með sér.
Heima tók hún eftir mörgum atriðum sem voru öðruvísi en sonur sinn. Strákurinn sem nú bjó með henni og var staðráðinn í að þetta væri móðir hans reyndist vera styttri en Walter og var umskorinn, sem Walter var ekki. Læknir var sendur heim af lögreglunni til að skoða drenginn. Hann vildi meina að strákurinn hafi styst vegna þess að hryggsúlan hafi legið illa yfir langan tíma og að hann hafi verið umskorinn á þessum tíma sem hann var týndur. Christine fór oft upp á lögreglustöðuna að talaviðlögregluna sem sá um rannsóknina á hvarfi drengsins og heimtaði að það yrði haldið áfram að leita af hinum eina rétta Walter Collins. Lögreglan taldi konuna vera orðin vitlausa.
Presturinn í hverfinu, Rev. Gustav Briegleb (John Malkovich), komst á tal við Christine og vildi hjálpa henni. Hann talaði um hvarf drengsins í predikuni í kirkjunni sinni. Hann trúði henni og var sannfærður að það væri mikil spilling innan lögreglunar. Hann vissi að það væri verið að fela eitthvað. Christine kom fram í blaðamannaviðtali og talaði um að sonur hennar væri enn týndur. Þetta olli mikillar reiði hjá lögreglunni. Þeir fundu hana og báðu hana um að hætta þessari vitleysi. Hún neitaði því og sagðist ætla ekki ætla að hætta fyrr en hún fyndi son sinn. Lögreglan sendi hana á geðdeild fyrir konur.
Þegar Christine kom á geðdeildina voru fötin tekin af henni, það var sprautað á hana vatni og leitað á henni. Hún var sett í herbergi með geðveikri konu sem var ekki ánægð með nýja herbergisfélagann sinn. Í matsalnum var boðinn fram ógeðslegur matur en kona (Dale Dickey) sem hafði verið lögð inn fyrir löngu komst á tal við hana og ráðlagði henni að borða matinn. Eina leiðin til þess að komast út var að líta sem best úr, þ.e.a.s. ekki horuð. Hún sagði líka að flestar konunnar sem væru lokaðar þarna inni höfðu verið lagðarinn vegna þess að þær höfðu mótmælt lögreglunni, þar á meðal hún sjálf. Christine talaði við yfirlæknirinn og sagði honum söguna. Hann trúði henni ekki og gaf henni bara sterkari lyf og fleiri meðferðir. Hann bað hana um að skrifa undir samning sem fólst í því að hún myndi aldrei tala um þetta aftur og þá fengi hún að fara útaf spítalanum. Hún ætlaði sko ekki að gera það. Einhverju síðar talaði hún aftur við hann og hann bauð henni aftur að skrifa undir samningin.Hún neitaði og þá varhún send í rafmagnið, þar sem rafmagn var leitt í gegnum heilan til steikja hann algjörlega.
Presturinn skildi ekki hvað hafði orðið af Christine. Hann fór að leita að henni. Hann talaði við lögreglunni og loks komst að því að hún væri á geðsjúkrahúsinu. Hann kom Christine til bjargar rétt áður en rafmagnið fór af stað. Var með undirritað skjal að henni yrði hleypt lausri.
Stuttu síðar tókst Christine að leysa allar hina vistmennina af geðsjúkrahúsinu lausa eftir að hafa fengið besta lögfræðinginn með hjálp prestsins. Lögfræðingurinn fékk mál hennar á dómstól gegn lögreglunni. Málið var dæmt henni í hag þar sem lögreglumaðurinn sem sá um rannsóknina var vikið af störðum ásamt lögreglustjóranum. Strákurinn sem sagðist vera Walter Collins viðurkenndi að svo væri ekki, hann var sendur aftur heim til fjölskyldu sinnar.
Upp kom mál annars staðar á landinu þar sem unglingsstrákur fannst á eyðibýli og sagði sögu sína. Maður hafði rænt honum og fékk hann til að vinna fyrir sig með hótunum um að drepa hann. Maðurinn stundaði það að ræna ungum og drap þá svo á eyðibýlinu. Unglingsdrengurinn var með nagandi samviskubit yfir þessu en þetta gerði hann til þess að vera ekki drepinn sjálfur. Hann benti lögreglunni á hvar líkin voru grafin og greindi krakkana frá myndum af krökkum sem höfðu verið týndir í langan tíma. Þar á meðal mynd af Walter Collins. Morðinginn var eftirlýstur og var handtekinn á heimili systur sinnar sem lét lögregluna vita af ferðum hans.
Morðinginn var rosalega geðveikur og viðurkenndi ekki glæp sinn. Hann var dæmdur í nokkurrar mánaða fangelsi og svo dauðadóm með hengingu. Stuttu fyrir henginguna sendi hann Christine bréf og vildi fá að tala við hana um Walter. Hún mætti degi fyrir henginguna. Honum brá og átti ekki von á henni. Hann vildi þá ekkert segja viðhana, hafði skipt um skoðun. Christine öskraði á hann og reyndi að fá eitthvað upp úr honum en ekkert gekk. Hann var hengdur daginn eftir.
Christine hélt lífi sínu áfram og vann mikið. Hún var vinsæl í vinnunni og það var alltaf verið að bjóða henni í skemmtanir. Einn daginn var hringt í hana, kona sem hafði týnt syni sínum einnig á eyðibílinu. Sonur hennar var fundinn. Tekið var viðtal við hann og hann sagði að þeir höfðu verið 3-4 strákar sem höfðu flúið af eyðibýlinu. Hann mundi eftir Walter, því hann hjálpaði honum þegar þeir voru að flýja. Hann hafði nefnilega fests í girðingunni en Walter snéri til baka og losaði hann. Síðan hlupu þeir út í myrkrið í sitthvora áttina í burt frá morðingjanum. Strákurinn hafði ekki látið í sig heyra fyrr en nú því hann var hræddur við að láta vita af sér.Hann vissi ekki hvað hafði orðið um morðingjann. Hann saknaði foreldra sinna svo mikið að hann gat ekki beðið lengur og gaf sig fram. Þessi saga gaf Christine meiri von um að finna Walter. Hún var staðráðin í því að hann væri á lífi, hvort sem hann gæfi sig fram eða ekki. Hann fannst samt aldrei.
Myndin var rosalega góð. Þótt hún hafi verið heilar 141 mínúta þá var hún alls ekki leiðinleg og ekki langdregin. Held að lengd myndarinnar hafi líka hjálpað áhorfandanum að upplifa biðina sem Christine upplifði á hverjum einasta degi eftir hvarf sonar síns. Myndin er tilnefnd til 3 óskarsverðlauna, þar á meðal Angelina Jolie sem besta leikkona í aðalhlutverki.
jæja þá þarf maður að taka saman þetta blessaða kvikmyndargerðar ár hjá manni.
